“Mijn prak­tijk mani­fes­teert zich door het per­pe­tu­eel schrij­ven en her­schrij­ven van nar­ra­tie­ve con­struc­ties of intri­ges. Noem mij een heden­daag­se ico­no­clast: ik maak mis­bruik van de arche­ty­pes en per­so­na­ges die sym­bool staan voor het men­se­lijk erf­goed. In een dub­be­le bewe­ging breng ik een eer­bie­di­ge hom­ma­ge aan de uni­ver­se­le bibli­o­theek, ter­wijl ik die simul­taan demys­ti­fi­ceer. Ik trans­fi­gu­reer de con­sti­tu­tie van het icoon en die ket­te­rij houdt niet op wan­neer het gebeen­te bloot­ge­legd wordt. Mijn wer­ken kun­nen als bas­taar­den van een sculp­tu­raal over­spel met de schil­der­kunst wor­den beschouwd. Het zijn rekwi­sie­ten die geens­zins bedoeld zijn om hun ini­ti­ë­le ver­haal­lijn opnieuw op te voe­ren. Ze die­nen te ont­snap­pen aan de peri­kels van een bana­le en lege alle­go­ri­sche valkuil. De gepre­sen­teer­de instal­la­tie ver­keert als het ware in een pre-anek­do­ti­sche toe­stand. Als in een depot of opslag­plaats wach­ten de objec­ten af, zwe­vend in het a pri­o­ri van een the­a­ter­stuk en tege­lijk voe­ren ze het ver­haal op dank­zij de blik van moge­lij­ke passanten.”