Lore Stessel onder­zoekt het raak­vlak tus­sen foto­gra­fie en schil­der­kunst. Daarvoor gaat ze de con­fron­ta­tie met het beeld niet uit de weg. Niet alleen in de werk­wij­ze maar ook als onder­werp neemt het fysie­ke en het lij­fe­lij­ke dan ook een belang­rij­ke posi­tie in. De zoek­tocht naar het men­se­lij­ke of dier­lij­ke lichaam – en voor­al de span­nings­boog met de omge­ving – is een terug­ke­rend onder­werp in haar praktijk.

Een licht­ge­voe­li­ge laag wordt met een pen­seel op het schil­ders­doek geschil­derd. Het beeld, dat door­heen het nega­tief op het doek wordt gepro­jec­teerd, ont­wik­kelt zich in de zil­ver­zou­ten emul­sie tot een beeld dat het eigen ver­schij­nen en ver­dwij­nen in zich draagt. In dit pro­ces is er ruim­te voor ​‘het onge­luk’ en het onvoor­zie­ne waar­door het ont­wik­ke­lings­pro­ces het pic­tu­ra­le beeld mee­neemt rich­ting abstractie.

[NL]

“Voor Lore Stessel is de ont­moe­ting met de dan­sers en hun omge­ving van cru­ci­aal belang: zij nodigt hen uit om voor haar lens vrij te dan­sen, in een door hen uit­ge­ko­zen plaats, soms bin­nen, meest­al bui­ten, maar steeds een plek die Lore Stessel via hem/​haar zelf ook ontdekt.”

“…In essen­tie gaat Stessel op zoek naar wat de mens, zowel in uni­ver­se­le zin als in een indi­vi­du­eel per­spec­tief, zowel als sub­ject als als object typeert. (…) In haar ogen vormt de bewe­ging zèlf de sleu­tel tot dit raad­sel, maar dan in de klei­ne ges­tes, de minie­me gevoels­scha­ke­rin­gen die in elke bewe­ging ver­vat lig­gen. (…) Het ligt in een bepaal­de krom­ming van de tenen, een aan­ra­king die net wat inten­ser oogt dan ande­re, een hou­ding die net lang genoeg blijft han­gen als pre­lu­de op de volgende.…’

“Tijdens deze ont­moe­tin­gen tus­sen foto­gra­fe en danser(es) is het weder­zijd­se ​‘ver­trou­wen’ tus­sen de part­ners van essen­ti­eel belang. Het hele cre­a­tie­pro­ces speelt zich af bin­nen de dwin­gen­de span­nings­boog van de tijd, mét hier­bij steeds het diep­men­se­lij­ke besef van de vluch­tig­heid en dus ook de waar­de ervan.”

“Dans is een taal, zegt ze. ​‘Maar door deze taal te gebrui­ken aan de hand van haar eigen beel­den schrijft ze er een nieuw ver­haal mee. Haar eigen verhaal.” 

Fragmenten uit:

1. Een moge­lijk­heid tot essen­tie, Frederic De Meyer, The Art Couch nr 7

2. Lore Stessel: In bewe­ging, Marie-Pascale Gildemyn, The Body Will Thrive 

[ENG]

“Lore Stessel’s encoun­ters with the dancer(s) and their envi­ron­ment is cru­ci­al to the­se ima­ges: she invi­tes them to dan­ce freely in front of her (lens) in a context/​place of their choi­ce; some­ti­mes indoors, most­ly out­doors, but always in a pla­ce that, through them, Lore Stessel comes to dis­co­ver herself.”

“…Essentially, Stessel asks herself what charac­te­ri­zes human­kind, both in a uni­ver­sal sen­se and from an indi­vi­du­al per­spec­ti­ve, as a sub­ject and as an object. (…) In her view the key to this ridd­le lies in the move­ment itself, in par­ti­cu­lar in the small gestu­res, the subt­le mul­ti­pli­ci­ty of fee­lings each move­ment embo­dies. (…) It’s in the cur­ve of a toe, a touch that see­ms slightly more inten­se than the others, a pose that lin­gers long enough to form a pre­lu­de to the next….”

“Throughout the­se mee­tings bet­ween pho­to­grap­her and dan­cer, mutu­al ​“trust” bet­ween both part­ners is essen­ti­al. The enti­re cre­a­ti­ve pro­cess takes pla­ce within the com­pel­ling sus­pen­se of time, always accom­pa­nied by a dee­ply human awa­re­ness of its fleeting­ness and value.”

“‘Dancing is a lan­gu­a­ge,’ she says, but expres­sing it through her own ima­ges, she uses this lan­gu­a­ge to wri­te a new sto­ry. (…) A sto­ry that has been strip­ped of all frills, strip­ped of con­text. A pos­si­bi­li­ty of essence.”

Excerpts from:

1. Een moge­lijk­heid tot essen­tie, Frederic De Meyer, The Art Couch nr 7

2. Lore Stessel: In bewe­ging, Marie-Pascale Gildemyn, The Body Will Thrive