An Roovers is gefas­ci­neerd door natuur, tra­di­tie en geschie­de­nis. Haar intu­ï­tie­ve sculp­tu­ra­le ingre­pen laten zich het best omschrij­vin­gen als drie­di­men­si­o­na­le teke­nin­gen. Aarde/​klei is de grond­stof voor Roovers haar per­soon­lijk mini­ma­lis­ti­sche oeu­vre. Haar prak­tijk is pro­ces­ma­tig en cir­cu­lair. Door het gebruik van orga­nisch mate­ri­aal en de focus op traag­heid, ver­stil­ling en tijd, gene­reert Roovers een bij­zon­der uni­ver­sum dat even­veel poë­tisch als maat­schap­pe­lijk geën­ga­geerd is.

“Roovers oeu­vre schrijft zich in bin­nen een mini­ma­lis­ti­sche esthe­tiek door een bewust gebruik van de lijn die terug­keert in zowel haar sculp­tu­ren, als wer­ken op papier en kera­miek. De rech­te lijn is voor de kun­ste­na­res de sleu­tel tot een uni­ver­se­le beeld­taal, een teken dat bete­ke­nis kan krij­gen in rela­tie tot een ander ele­ment, zoals de ruim­te of materiaal. 

Met haar in situ wer­ken, tracht Roovers een bewust­zijn te cre­ë­ren, van het hier en nu, onge­dwon­gen, toch per­sis­tent, zet ze ons met haar wer­ken aan tot ver­stil­ling en ver­tra­ging. De puur­heid van het mate­ri­aal, de een­voud en eer­lijk­heid van het werk, ver­groot ons aan­dacht voor het detail en het default, zoals het scheu­ren, trans­for­me­ren, krim­pen en degra­de­ren van de dro­gen­de klei. Een aan­zet tot stil­le reflec­tie over het onbe­min­de: van schoon­heid en fra­gi­li­teit over stil­te en tijd, naar ver­gis­sin­gen, gebre­ken, gemis, onge­noe­gen, soci­a­le onge­lijk­heid, begrip of onbe­grip. Het oeu­vre van Roovers is exis­ten­ti­eel, tijd­loos en feno­me­no­lo­gisch. Evenveel is haar prak­tijk bij­zon­der eigen­tijds en maat­schap­pe­lijk geën­ga­geerd. Aan haar uit­ein­de­lij­ke pre­sen­ta­ties gaat steeds een omzich­tig denk- en ont­wik­ke­lings­pro­ces voor­af in dia­loog met de loka­le con­text.” – Charlotte Crevits