Een beeld-hou­wer pur sang! Het ate­lier van Simon kent geen grens, bin­nen en bui­ten lopen door elkaar. Je voelt met­een dat er echt ​‘ge-beeld-houwd’ wordt. Je zou zijn bena­de­ring en behan­de­ling van mate­ri­a­len ​‘onei­gen­tijds’ ambach­te­lijk kun­nen noe­men, wat zich ver­taalt in zeer aai­ba­re, inge­ni­eus gevorm­de beel­den. De kun­ste­naar heeft een bij­zon­de­re fee­ling om mate­ri­a­len zoals mar­mer, albast en onyx te ver­bin­den met een bepaal­de hout­soort of metaal. Het cre­a­tief pro­ces blijft steeds sub­tiel zicht­baar in een ver­vaag­de naad of schar­nier die twee mate­ri­a­len bij elkaar houdt. Simon Masschelein onder­zoekt stel­sel­ma­tig nieu­we sculp­tu­ra­le moge­lijk­he­den. Hij denkt vaak van­uit het gewricht of hoe sculp­tu­ren kun­nen bewe­gen, in en uit even­wicht wor­den gebracht of een ande­re posi­tie kun­nen inne­men in func­tie van de archi­tec­tu­ra­le con­text. Het is fas­ci­ne­rend hoe de kun­ste­naar natuur­lij­ke mate­ri­a­len hand- en gevoels­ma­tig bewerkt en ver­vol­gens com­bi­neert tot nieu­we vor­men, merk­waar­di­ge sculp­tu­ren. De beel­den klop­pen. De mecha­niek van zijn sculp­tu­ren lijkt in die mate ​‘van­zelf­spre­kend’ dat de com­plexi­teit ervan amper of zelfs niet wordt erva­ren door de kij­ker. Zijn beel­den bui­ten zijn impo­sant maar nede­rig. Je voelt het res­pect van de kun­ste­naar voor de eigen­heid van de gese­lec­teer­de mate­ri­a­len als­ook zijn gedre­ven onder­zoek naar heden­daag­se beeld-vor­ming. Kortom krach­tig werk maar met een tede­re hand ver­vaar­digd.

Annick Ketele, 2021