Tekst staat cen­traal. Het vormt onze inspi­ra­tie­bron, onze inhoud, ons ver­trek­punt. Van daar­uit bepa­len we wel­ke vorm geschikt is als voer­tuig om wat we wil­len ver­tel­len tot bij de men­sen te krijgen.

Met Collectief Verlof pro­be­ren we ​‘de klei­ne’ mens en zijn (vaak onhan­di­ge) han­de­len te begrijpen.

“Een ode aan de ongemakkelijkheid!”

Hierbij onder­zoe­ken we in wel­ke mate we het eigen­lij­ke con­flict kun­nen weg­la­ten, zodat de voor­stel­ling geen sen­sa­tie­mo­ment wordt, maar liefst zoveel moge­lijk vraag­te­kens oproept. Zonder een oor­deel te vel­len of onze per­so­na­ges te ver­oor­de­len, bren­gen we con­cre­te, her­ken­ba­re situ­a­ties ​‘met een twist’ die uit­no­di­gen tot dis­cus­sie. Hoe meer ver­ha­len we leren ken­nen, hoe meer we ons kun­nen ver­plaat­sen in ​‘de ander’, wat onont­beer­lijk is voor het ver­gro­ten van empa­thie en mis­schien zelfs voor een men­se­lij­ke samen­le­ving. Want dat laat­ste, daar heb­ben we alle­maal belang bij. Nu mis­schien nog meer dan ooit.

Verder zet het col­lec­tief ook in op het inspi­re­ren van ande­ren en pro­be­ren ze hun lief­de voor het vak, hun enthou­si­as­me en erva­rin­gen door te geven via work­shops, samen­wer­kin­gen met scholen, …