Waar komt het vandaan?

De geschie­de­nis en levens­loop van mate­ri­a­len, objec­ten en beel­den is het ver­trek­punt in mijn werk. Waar komt het van­daan? Wat is het geweest? Met wat is het in con­tact geko­men? Binnen mijn oeu­vre halen de wer­ken een groot deel van hun bete­ke­nis uit wat ze waren voor­dat ze in mijn stu­dio ver­zeild raak­ten. Vaak zijn het beel­den of mate­ri­a­len die nooit de bedoeld waren om opnieuw gezien of gebruikt te wor­den. Verborgen en alle­daags. Deze vra­gen kun­nen ons ook iets ver­tel­len over wat er nog mee kan gebeu­ren. Een soort poten­ti­eel aan­dui­den dat nog ver­bor­gen zit in het materiaal.

Transformeren en archiveren.

Langs de ene kant trans­for­meer ik bepaal­de mate­ri­a­len of beel­den tot iets nieuws. Ik geef ze een soort laat­ste eer­be­toon en ik maak ze klaar voor de rest van hun weg. Als kun­ste­naar vorm ik een tus­sen­sta­ti­on in hun levensloop.

Langs de ande­re kant neem ik de rol op van archi­va­ris of ver­za­me­laar. Al mijn vond­sten wor­den zorg­vul­dig gedo­cu­men­teerd, gear­chi­veerd en bij­ge­hou­den. Zo pro­beer ik toch een klein stuk­je van de geschie­de­nis van een object vast te leg­gen, of toch voor de tijd dat het bij mij is.

Het werk gaat over het wor­den en toont zich als een archief dat tel­kens geher­for­mu­leerd wordt. Het is te eng om mijn oeu­vre te redu­ce­ren tot het idee van het beeld. Die bete­ke­nis is niet te zoe­ken in het beeld, maar net tus­sen de beel­den. In de con­ti­nu ver­an­de­ren­de con­text die ze zelf mee cre­ë­ren. Zelfs in de beschrij­ving van het archief blij­ven de vele con­stel­la­ties die in de peri­fe­rie ont­staan onbesproken.

Waar beeld mate­ri­aal wordt en mate­ri­aal weer beeld. Maar ik ben er van over­tuigd dat elk mate­ri­aal of beeld al het vori­ge in zijn DNA mee draagt.

Waar gaat het naartoe?

Waar gaat het naar­toe? Het moment dat het werk ver­trekt, dat de reek­sen opge­deeld wor­den en dat de din­gen hun eigen weg gaan.

Langs de ene kant zegt het werk vaak iets over waar het van­daan komt of over mijn eigen leven.

Langs de ande­re kant pro­beer ik bepaal­de keu­zes te maken als het werk weer vertrekt.

Een reeks wer­ken word opge­splitst in delen, elk deel gaat zijn eigen weg. Zoals vrien­den of fami­lie die samen zijn opge­groeid, maar daar­na con­tact ver­lie­zen. Een deel kan naar kunst­lief­heb­bers gaan ter­wijl een ander deel gaat naar bij men­sen die het ergens gra­tis kon­den oppikken.

Ik koes­ter het idee dat de din­gen nooit een fina­le plaats of vorm moe­ten vin­den. Zo blijft het idee van het poten­ti­eel behouden.