“Let me start by saying that a lot of my artis­tic prac­ti­ce con­sists of tex­tu­al work. No, not exact­ly, let me rephra­se that for you; eve­ry­thing in my artis­tic prac­ti­ce con­sists of tex­tu­al work. Words, a phra­se, rhy­mes, a rhythm, beats and sounds… on paper, on the wall… in a video or in an instal­la­ti­on. Or all of it together in a spa­ce. Sometimes in an artist book, (which is also a spa­ce). If you would read it by yourself, it is in the spa­ce of your head (a men­tal spa­ce). As a per­for­man­ce, or as an audio (again in spa­ce). Online and offli­ne; (spa­ce). In a muse­um, a publi­ca­ti­on, a gal­lery, on the street, in your bedroom or living room. Maybe even in some toi­lets I don’t know about.”

De artis­tie­ke prak­tijk van Niels Poiz uit zich vaak in tekst­vorm die hij opbouwt rond ele­men­ten uit popu­lai­re beeld­cul­tuur en de poli­tie­ke actu­a­li­teit. Zijn tek­stu­e­le refe­ren­ties naar muzi­ka­le hits, nieuws­fei­ten, Trump, Britney en Instagram vor­men samen de ach­ter­grond — als het ware het col­lec­tie­ve geheu­gen van een bepaald tijds­ge­wricht — waar­te­gen een gesprek tus­sen de kun­ste­naar en twee jon­ge vrou­wen plaats vindt.

Door te spe­len met onver­wach­te com­bi­na­ties van woord en beeld, rit­me en woord­spe­lin­gen, wordt de toe­schou­wer uit­ge­no­digd om via beeld­ele­men­ten en tekst­frag­men­ten op dezelf­de wij­ze een eigen per­soon­lijk archief op te bouwen.

Tijdens zijn kor­te resi­den­tie in Cas-co wil Niels Poiz het per­for­ma­tie­ve aspect in zijn artis­tie­ke prak­tijk meer uit­die­pen. Via het schrij­ven van scripts, cre­ëert hij voor deze onder­zoeks­fa­se in zijn prak­tijk mono­lo­gen en dia­lo­gen voor 3 per­so­na­ges, haast opge­bouwd in een typi­sche the­a­ter­struc­tuur. De ruim­tes in en rond Cas-co vor­men de sce­no­gra­fi­sche set­ting waar de per­for­man­ces plaatsvinden.

Op 17 mei, 19u orga­ni­seert Niels Poiz in de pro­jec­t­ruim­te N+1 een publie­ke try-out van zijn tek­stu­e­le per­for­man­ce, als etap­pe in zijn artis­tiek onderzoek.