25.11.2021, 18:00—21:00
Koen Kloosterhuis (Let's Talk Leuven) & Open Studio Laurie-Anne Jaubert
Op 25 november verwelkomen Cas-co en Werktank jullie voor een artist talk van beeldend kunstenaar Koen Kloosterhuis in combinatie met het open atelier van Franse mediakunstenares Laurie-Anne Jaubert. We starten vanaf 18u met een hapje en drankje in maakleerplek, om 19u00 neemt Koen het woord.
STUDIO VISIT LAURIE-ANNE JAUBERT
I.s.m. Werktank
Lumitérale
“Via verschillende recente onderzoeken stel ik in het bijzonder de kwaliteit van onze relatie met
technologie in vraag. Technologie in de zin van digitale media, hoe die meida onze verhouding tot de
werkelijkheid veranderen, hoe het gebruik ervan ons lichaam en onze manier van kijken naar de
wereld verraderlijk wijzigt, hoe ze onze sociale relaties vormgeven, waarom we er ruimte voor
maken, hoe ze onze projecties versterken en hoe we ze op onze beurt voortdurend corrigeren tot ze
voltooid zijn: incorporatie. Mijn producties zijn als breuken, voorlopige tussenruimten naar deze
voltooiing waar semantische definities verward en vervuild raken. Na een eerste buitenproject CUBE
en de holografische vertelling INFERNALIS, werk ik nu aan een collectieve meditatie in beeld en
geluid die ik zal begeleiden: La LUMITERIALE is geïnspireerd op de eerste filosofische theorie van de
waarneming (in het bijzonder de intromissietheorie). La Lumiteriale is voor mij de gelegenheid om
een performance voor te stellen — een meditatieve ervaring van het lichtgevende fragment tot de
organische complexiteit — om te focussen op nieuwe kwesties; Wie is de zender? Wie is de
ontvanger? Wat is tastbaar?”
ARTIST TALK KOEN KLOOSTERHUIS
I.k.v. Let’s Talk Leuven
Voorstel voor een Reconstructie (Proposal for a Reconstruction)
“Tijdens de residentie wilde ik een persoonlijke ‘mythische begintijd’ oproepen, door delen van het huis waarin ik ben opgegroeid, vermengd met de dingen die zich daar hebben afgespeeld, te reconstrueren. Het zijn geen letterlijke, maar deels gemuteerde en gefictionaliseerde herinneringen die de reconstructie zullen vormgeven. Herinneringen aan mijn moeder die de Griekse mythes aan mijn broertje voorlas; de slaapkamers met vloeren die leken op de zee, of op het strand; mijn opa die het spelen van domino met het brullen van leeuwen vergeleek; en de koeienhuid in de woonkamer, waar ik als kind vaak onder ging liggen om me te verstoppen.
De reconstructie maak ik op een soortgelijke manier als de zogeheten caveman dioramas die men soms nog kan vinden in prehistorische musea. De opstellingen in deze diorama’s bestaan vaak uit wassen beelden van primitieve mensen in een omgeving gevuld met opgezette dieren, plastic vissen, stenen opgeraapt van het braakliggende veldje net naast het museum en archeologische vondsten, zoals scherven van potten en bewerkte stukjes bot.
Deze diorama’s worden verondersteld een ontmoeting te genereren tussen de mensen van nu en hun verre voorouders, of in ieder geval zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid van zo’n ontmoeting te komen. In plaats daarvan worden we geconfronteerd met een ‘dood theater’; een opstelling die eerder thuis hoort in een spookhuis dan in een museum.”