Fran Van Coppenolle (°1998), getui­meld uit een wereld van gebri­co­leer­de boe­ren­ho­ven, voor­va­der­lij­ke ver­za­me­lin­gen en deli­ca­te hef­trucks. Sculptwerkster. Schikgodin. Licht- & lucht­na­vi­ga­tor. Maakster van kruis­be­stui­vin­gen, gewicht­lo­ze licha­men, balan­ce­ren­de wel­vin­gen en zei­len­de dro­men. Patroonheilige van de geschuts­koe­pel, de sutuur­lijn en de bal­lon­vaar­ders. Verrassend fris­se mate­ri­a­len wor­den onder span­ning gezet, geklemd, gevloch­ten, inge­snoerd en aan elkaar gere­gen tot ze onvat­ba­re, onbe­grij­pe­lij­ke, boei­en­de voor­wer­pen gaan vor­men. Prachtige vrij­ge­zel­len­ma­chi­nes die adem­ruim­te de wereld in kwak­ken zon­der iemand om toe­stem­ming te vragen.‘Pardon,’ vraagt iemand, ​‘is dat geen for­ma­lis­ti­sche kunst, gelijk wij dat in de jaren tach­tig van de vori­ge eeuw noem­den als we iets als leeg ervoe­ren?’ ​‘Dat is een feit dat zeker is,’ ant­woordt iemand, ​‘want het is zoals Gerard Reve al schreef: ​“Mensen die bewe­ren dat de lite­ra­tuur dood is, bedoe­len eigen­lijk dat ze zelf dood zijn.” Waar ik aan toe zou wil­len voe­gen: ​“En men­sen die bewe­ren dat een kunst­werk geen inhoud heeft omdat ze er zelf niks bij voe­len, bedoe­len eigen­lijk dat ze beter zou­den zwijgen.”’ 

Hans Theys, Montagne de Miel, okto­ber 2021