Lancering: Projectresidenties maakleerplek

MDC CASCO 01 015 LR

In het voor­jaar van 2021 open­de in de molens van ors­ho­ven en de silo’s aan de vaart­kom maak­leer­plek. Dat is een open werk­plaats waar scho­len, bedrij­ven, (cre­a­tie­ve) orga­ni­sa­ties en leu­ve­naars elkaar ont­moe­ten, ruim­te en mate­ri­aal delen, din­gen maken en leren van elkaar. Onder de noe­mer maak­leer­plek geeft Cas-co, in samen­wer­king met een aan­tal vas­te part­ners, een invul­ling aan de Deelplek Ateliers in maak­leer­plek aan de Vaartkom in Leuven. Vanuit het idee dat kun­ste­naars van­daag de dag niet op een eiland wer­ken, zet deze deel­wer­king radi­caal in op ver­bin­din­gen tus­sen de cul­tu­re­le sec­tor en ande­re sec­to­ren en op de maat­schap­pe­lij­ke impact van kunst. In 2021 ligt de focus van het pro­gram­ma in maak­leer­plek op inno­va­tie en media­kunst. In 2022 spe­len eco­lo­gie, kli­maats­be­wust­zijn en toe­komst­den­ken een belang­rij­ke rol. Hieronder een greep uit de komen­de residenties.


FEBRUARI 2021: LINE BOOGAERTS & INE CLAES — REFLECTIE

Tijdens de win­dow pre­sen­ta­ti­on’ Reflectie toon­de Line Boogaerts een onder­deel van Interval Wiper Switch, een inter­ac­tie­ve video-instal­la­tie met een auto­ruit als pro­jec­tie­scherm. Interval Wiper Switch is een lang­du­rig onder­zoek naar de inter­ac­tie tus­sen video, pro­jec­tie en teke­ning, bewe­ging en geluid, gelaagd­heid en transparantie.

Line Boogaerts heeft een fas­ci­na­tie voor de auto. Of pre­cie­zer: Boogaerts is gefas­ci­neerd door de auto als beeld­ma­chi­ne; de voor- of ach­ter­ruit die de blik medi­eert, de snel­heid waar­mee de machi­ne door het land­schap klieft en steeds ver­an­de­ren­de beel­den op je afvuurt, het rit­me van die beel­den, de over­daad aan exter­ne prik­kels en tege­lij­ker­tijd de mono­to­nie ervan, de afstand die gecre­ëerd wordt, waar­door je ziet maar niet nood­za­ke­lijk regi­streert.” (frag­ment uit tekst van Karen Verschooren)

I.s.m. Werktank


APRIL — JUNI 2021: BRECHT HEYTENS, JAN PALINCKX & PATRICK VERVUEREN — DAG 4

In Dag 4 bou­wen decor­ont­wer­per Jan Palinckx, the­a­ter­ma­ker Patrick Vervueren (bei­de lid van het kun­ste­naars­col­lec­tief Frieda) en beel­dend kun­ste­naar Brecht Heytens een instal­la­tie die natuur­lij­ke licht­fe­no­me­nen wil nabootsen.

In de ons omrin­gen­de ruim­te speelt zich onop­hou­de­lijk een spel van licht en don­ker. Planeten in bewe­ging ver­schij­nen en ver­dwij­nen op een tijd- en ruim­te­schaal die het men­se­lij­ke brein te boven gaat door­dat ster­ren hen van­uit steeds wis­se­len­de posi­ties belich­ten. De makers van Dag 4 delen een inte­res­se in hoe de mens zijn omge­ving naar zijn hand pro­beert te zet­ten. Tijdens hun resi­den­tie onder­zoekt Dag 4 hoe ze hun fas­ci­na­tie voor de licht­fe­no­me­nen om kun­nen zet­ten in een the­a­tra­le licht­in­stal­la­tie die de zoek­tocht naar de beheer­sing van het licht laat zien.


SEPTEMBER — DECEMBER 2021: LAURIE-ANNE JAUBERT — LA LUMITERALE

Through seve­r­al recent resear­ches I ques­ti­on par­ti­cu­lar­ly the qua­li­ty of our rela­ti­ons­hip with tech­no­lo­gy. Technology in the sen­se of digi­tal media, how they alter our rela­ti­ons­hip to rea­li­ty, how using them insidi­ous­ly modi­fies our bodies, our way of appre­hen­ding the world, how they sha­pe our soci­al rela­ti­ons­hips, why we make room for them, how they ampli­fy our pro­jec­ti­ons and con­se­quent­ly how in turn we con­stant­ly cor­rect them until their com­ple­ti­on: incor­po­ra­ti­on. My pro­duc­ti­ons are like bre­a­ches, pre­li­mi­na­ry inter­s­ti­ces to this com­ple­ti­on whe­re seman­tic defi­ni­ti­ons beco­me con­fu­sed and con­ta­mi­na­ted. I want to cre­a­te an inter­ac­ti­ve visu­al and sound instal­la­ti­on. In a spa­ce immer­sed in dark­ness, 3D ani­ma­ti­ons will be pro­jec­ted with map­ping on cubes pla­ced on the ground. The dis­po­si­ti­on of the cubes will indu­ce a moti­on of the public. A nar­ra­ti­on will be heard. A voi­ce will be com­bi­ned with a sound com­po­si­ti­on. The who­le will chan­ge accor­ding to the move­ments of the public in the instal­la­ti­on. Through this instal­la­ti­on I wish to ques­ti­on our per­cep­ti­ve rela­ti­ons­hip to digi­tal ima­ges and light.” (Laurie-Anne Jaubert)

I.s.m. Werktank


SEPTEMBER — DECEMBER 2021: KOEN KLOOSTERHUIS

Koen Kloosterhuis werd uit­ge­no­digd om tij­dens een resi­den­tie in maak­leer­plek in situ te bou­wen aan een nieu­we instal­la­tie, die deel zal uit­ma­ken van Fringe KNAL!. Centraal in dit onder­deel van het stad­fes­ti­val, met als ver­trek­punt de oer­knal­the­o­rie, staan jon­ge makers en het expe­ri­ment. Hoe gaan zij om met de big­bang­the­o­rie en wel­ke ver­won­de­ring roept het ont­staan van ruim­te en tijd bij hen op? 

Met steun van KU[N]ST LEUVEN


FEBRUARI — MAART 2022: LEGRAND JÄGER — VECTOR WORLDS

Legrand Jäger is een samen­wer­king tus­sen Eva Jäger en Guillemette Legrand, een kun­ste­naars duo met als uit­gans­punt het belang van voor­spel­lings­mo­del­len als bron van ken­nis en het effect ervan op onze ima­gi­nai­re toekomst. 

Tijdens hun onder­zoek trek­ken ze de dwin­gen­de aard van de spe­ci­fie­ke taal van data­mo­del­le­ring in twij­fel en gaan ze op zoek naar manie­ren om terug te keren naar algo­rit­mi­sche voor­spel­ling. En dit door een per­for­ma­tief onder­zoek naar de lichaams­be­we­gin­gen van een rib­bon dan­cer dat wordt ver­taald naar een sta­tisch model. Op basis van dia­gram tech­nie­ken en de beko­men gege­vens ont­wik­keld Legrand Jäger een visu­e­le taal als input voor een live embo­died diagram’.

Met steun van de Nederlandse Ambassade in Brussel


FEBRUARI — MAART 2022: MARIA LUCIA CRUZ CORREIA

Maria Lucia Cruz Correia is trans­dis­ci­pli­nai­re kun­ste­na­res die zich diep betrok­ken voelt bij de eco­lo­gi­sche cri­sis en kli­maat­ver­an­de­ring. Ze rea­geert op de mili­eu­con­flic­ten van onze tijd door het publiek in con­tact te bren­gen met par­ti­ci­pa­tief werk dat het artis­tie­ke ver­bindt met de stem­men van weten­schap­pers, acti­vis­ten en vertegenwoordigers.

Maria Lucia Cruz Correia gaat op zoek naar erken­ning voor de vier ele­men­ten als onder­deel van de geo­po­li­tie­ke en aard­se kos­mo­lo­gie. Ze ziet het pro­ces als een stra­te­gie om de manier waar­op kun­ste­naars en ont­wer­pers naar mate­ri­a­li­teit kij­ken opnieuw in even­wicht te bren­gen als een belang­rijk prin­ci­pe van duur­zaam­heid. Hierbij gaat ze niet enkel in gesprek met de loka­le ini­ti­a­tie­ven in Leuven, maar ook met bedre­ven gas­ten en mede­wer­kers van de universiteit.